Dragon's Dogma 2 wordt misschien wel beschouwd als dé game waar iedereen reikhalzend naar uitkijkt dit jaar. Maar laten we eerlijk zijn, dat is toch een beetje vreemd. Vooral als je bedenkt dat de vorige fantasie-iteratie onder leiding van game director Hideaki Itsuno niet bepaald de blockbusterstatus bereikte, maar wel cultstatus verwierf. Vreemde, zij het unieke keuzes hielden destijds de game, haar succes en de doelgroep ervan beperkt. Toch heeft Itsuno deze keuzes niet afgezworen, nee, hij heeft zelfs doorgezet, wat heeft geleid tot een game die we eigenlijk zelden tegenkomen.
Voor diegenen die nog niet helemaal vertrouwd zijn met de eerdere creaties van Itsuno of simpelweg niets van deze game hebben gevolgd, zal ik kort uitleggen waar Dragon's Dogma 2 eigenlijk over gaat. Als opvolger van zijn voorganger blijft Dragon's Dogma 2 trouw aan veel van de kenmerken die het origineel zo speciaal maakten. Het is een actievolle role-playing game, gesitueerd in een redelijk traditionele fantasy setting, met een nadruk op meeslepende gevechten, een uniek partysysteem en een aantal eigenzinnige designkeuzes die de game op veel manieren onderscheiden van andere titels in het genre, en misschien zelfs binnen de industrie als geheel.
Laten we beginnen met wat Dragon's Dogma 2 het beste doet en wat de game zo goed maakt: de gevechten. Capcom heeft duidelijk de 'A' van ARPG centraal gesteld, wat niet alleen resulteert in goede combat, maar ook op andere manieren te zien is, soms met positieve en soms met negatieve gevolgen.
In Dragon's Dogma 2 bevind je je voortdurend in gevechten en dan bedoel ik echt voortdurend. Terwijl je door de ongerepte wildernis van Vermund en Battahl loopt, kom je letterlijk om de minuut wel een groepje goblins, harpijen, wolven of ander gespuis tegen. En als je wat pech hebt, verschijnt er ook nog eens een griffioen uit de lucht of besluit een smerige cycloop zich ermee te bemoeien. Nou ja, of het pech is, weet ik eigenlijk niet zeker, want er is bijna niets zo opwindend als het aangaan van gevechten met deze afschuwelijke wezens.
Capcom heeft namelijk een soort Shadow of the Colossus-stijl van gevechten geïmplementeerd, waarbij je jezelf kunt vastgrijpen aan de grotere vijanden en op hen kunt klimmen om hun zwakke plekken te raken. Het is een systeem dat uitstekend werkt; elke keer als ik in de verte een groot monster zag staan, kon ik niet wachten om het gevecht aan te gaan en het neer te halen.
Overigens heeft mijn keuze voor de Vocation, de classes van Dragon's Dogma, hier zeker bij geholpen. Ik heb de game grotendeels doorlopen als Thief. Deze met messen bewapende vechter is eigenlijk perfect voor het aanpakken van de grotere vijanden in de game. Naast het vastgrijpen van grote vijanden, kan je de messen ook in de monsters steken en als een soort bergbeklimmer, maar dan op een woedende en vlezige berg, naar het hoogtepunt klimmen.
Als je wat verder komt in de Vocation, krijg je zelfs toegang tot ‘Gut and Run’, een brute aanval waarbij je een mes diep in het lichaam van de vijand steekt om het er vervolgens met al je macht weer uit te trekken. Doe je dit op een zwak punt, dan veroorzaak je extra schade en laat je de vijand tollen als een marionet zonder touwtjes, wat met een heerlijk geluidje en een dramatische slow motion gewoon ontzettend goed aanvoelt. Elk moment waarbij ik mijn messen diep in de ogen van een cycloop, de kop van een trol of de staart van een chimaera stak, greep ik met beide handen aan.
De immense schade die mijn Thief aan grote monsters kon toebrengen, vertaalde zich niet altijd even goed in gevechten met grote groepen kleine monsters. Ik moet ook toegeven dat het niet altijd de beste optie was om met een vliegende draak of griffioen mee te liften, waardoor ik soms van grote hoogte naar beneden viel. Gelukkig was daar mijn Pawn om te helpen.
Build-A-Companion
Naast de gevechten is er nog een ander aspect van Dragon's Dogma 2 dat uitstekend werkt: de Pawns. Binnen deze wereld is er een speciaal ras bekend als de Pawns. Nou ja, een speciaal ras, ik weet niet precies hoe ik het moet uitleggen zonder diep in de spoilers te duiken, maar het komt erop neer dat ze een soort dienaren van de Arisen zijn (jij als speler). Het klinkt niet erg ethisch, en dat is het ook niet echt, maar het systeem is wel erg leuk om mee te spelen en werkt uitstekend. Iedereen heeft één Main Pawn. Je kunt die helemaal naar jouw smaak aanpassen, van uiterlijk en persoonlijkheid tot vocation en meer. Deze bondgenoot blijft aan je zijde gedurende de gehele reis, een metgezel die niet alleen leert van je daden, maar ook groeit in kracht en wijsheid.
Mijn personage was, gedurende een groot deel van de game, klein, snel en vooral erg kwetsbaar. Mijn Main Pawn was ontworpen om perfect bij mijn personage te passen. Ze was groot, sterk en kon met gemak talloze vijanden naar zich toe trekken, neerslaan en vaak in haar eentje verslaan, bewapend met een gigantisch zwaard of een dik schild. Ze wist me zelfs regelmatig van de dood te redden. Eens werd ik door een grote draak van een hoge helling afgeduwd, waarop mijn dierbare pawn, die nog onder aan die helling stond, me opving. "Don't worry, I got you Arisen," zei ze tegen me in haar rustgevende stem, wat me eerlijk gezegd wel deed blozen.
"Don't worry, I got you Arisen," zei ze tegen me in haar rustgevende stem, wat me eerlijk gezegd wel deed blozen.
Naast mijn eigen powerhouse van een Pawn waren er ook nog twee Support Pawns, dit zijn eigenlijk Pawns van andere spelers die je via speciale stenen kan oproepen of gewoon in de wereld kan vinden en meenemen, al moet je niet te gehecht raken aan je Support Pawns aangezien ze niet mee groeien en je ze om de zoveel tijd wel moet vervangen.
Wat dit systeem extra grappig maakt is dat er toch een soort onlinegevoel ontstaat. Pawns van andere spelers onthouden bijvoorbeeld waar bepaalde geheimen zijn, hoe missies verlopen en hoe je het snelst bij een soms nog geheime locatie moet komen. Zo was mijn pawn op onze redactie best populair, omdat ze letterlijk alle belangrijke missies al had doorlopen en iedereen de weg kon wijzen. Ze kon zelfs tips geven over hoe je bepaalde monsters het best kon afslachten aangezien ze zelf haar zwaard al vaker door hun koppen heen had gedrukt, iets wat de game je normaliter nooit vertelt. Nu moet ik zeggen dat ik zelf ook wel een paar grappige Pawns heb ontdekt die ik vaak heb meegenomen. Zo had ik heel lang Daenerys uit Game of Thrones en Aslan uit Narnia in mijn team.
Wel A geen R
Maar goed, niet alles is perfect. Zoals de 'A' in ARPG centraal staat, heeft Capcom de 'R' zowaar in de prullenbak gegooid. Binnen deze game is er naar mijn mening eigenlijk amper sprake van rollenspel en dat komt deels door het zwakke verhaal. Ik zal niet te diep op spoilers ingaan, maar het verhaal van Dragon’s Dogma 2 is niet bijzonder speciaal of spannend. Als speler heb je ook niet echt veel invloed erop; je voltooit gewoon de opdrachten en maakt zelden interessante keuzes die je personage echt uniek maken. Soms zijn er wel unieke manieren om een opdracht of probleem aan te pakken, maar hoe belangrijk dat nu echt is en of je dan echt een rol speelt, valt te betwisten.
Dit wordt vooral een probleem in de quests waarin je geen gevechtselementen hebt. Zo is er in het begin van de game een gedeelte waarbij je allerlei opdrachten moet uitvoeren in een groot kasteel, waarbij je eigenlijk nauwelijks tot geen gevechten kunt voeren en ook geen echt interessante keuzes kunt maken over hoe je bepaalde dingen wilt aanpakken; zelfs je pawns moet je bij de deur achterlaten. Dit gedeelte laat duidelijk de zwakste punten van Dragon’s Dogma 2 zien en was, eerlijk gezegd, het enige moment waarop ik oprecht gefrustreerd en vooral verveeld was.
Die frustratie werd mede veroorzaakt door een andere keuze die Capcom heeft gemaakt, maar dat is er wel een die ik kan waarderen. Deze game weigert namelijk om iets uit te leggen, waardoor oplossingen of manieren waarop je de game moet aanpakken niet voor de hand liggen. Zo kun je soms heel lang vastzitten op een saaie missie, waarvan je de oplossing maar niet kunt vinden. Bij een missie moest ik bijvoorbeeld een NPC overtuigen om met me mee te komen, anders zou hij gegarandeerd sterven, maar na één keer met hem te praten, gaf de man aan echt niet mee te komen. Ik stond daar toen en dacht, 'Oké, wat nu?' Na een vol kwartier met andere mensen te hebben gepraat om een oplossing te zoeken, kwam ik geïrriteerd terug naar die man om hem weer te bevragen, waarna hij doodleuk zei: "Ben je hier nu nog steeds? Ik zei toch dat ik niet met je mee ga." Na tien keer met hem te hebben gesproken, besloot hij ineens wel met me mee te komen, omdat ik "zo aandrong."
"Na tien keer met hem te hebben gesproken, besloot hij ineens wel met me mee te komen, omdat ik "zo aandrong."
Die aparte manier van missies voltooien zet zich voort in de exploratie van de game. Zo heeft Dragon’s Dogma 2 eigenlijk amper tot geen echte fast travel. Er zijn wel een paar items waarmee je beperkt en tegen een hoge prijs kunt fast travelen en via een betaalde ossenwagen kun je tussen steden reizen, maar daarbuiten moet je gewoon overal naartoe lopen, wat zeker geen straf is. Juist dit zijn de momenten waarop je volop het gevecht kunt aangaan en tal van nieuwe ontdekkingen kunt doen. Naast de standaard loot zijn er bijvoorbeeld unieke bosses en zelfs speciale Vocations te vinden, al moet je hier, net als bij de missies, soms een beetje creatief zijn. Als je een beetje je best doet en puzzelt, kun je aan het einde van de game zelfs het alternatieve einde vinden, iets wat je na ontdekking gegarandeerd versteld zal doen staan.
In een wereld vol games met voorgekauwde routeplanners en glimmende markers is Dragon's Dogma 2 een verademing, al moet ik wel zeggen dat ik dit ook als een risico kan zien. Niet iedereen zal deze game leuk vinden, en mensen met weinig tot geen game-ervaring zullen hier waarschijnlijk niet doorheen komen. De game biedt namelijk heel weinig hulpopties; zo is er ook geen moeilijkheidsgraad die je kunt instellen, iets wat ik persoonlijk totaal niet heb gemist, maar wat wel laat zien dat dit een game is voor een redelijk selectief publiek.
Tijd voor een nieuwe GPU
Gelukkig behoor ik zelf tot dat publiek, maar mijn PC heeft daar wel bij geholpen. De optimalisatie, prestaties en grafische kwaliteit van deze game zijn namelijk allesbehalve ideaal. Wie deze game een beetje heeft gevolgd, weet waarschijnlijk al over de problemen rondom de FPS. Met een gerust hart kan ik zeggen dat die FPS-problemen op de PC amper aanwezig zijn, maar op de PlayStation 5 zijn er wel degelijk problemen mee. Reviewer Rick Otten was zo vriendelijk om de game op zijn PS5 te testen en de prestaties echt eens onder de loep te nemen.
Op mijn PC draaide de game eigenlijk altijd wel soepel. Ik had de game ingesteld op een FPS-cap van 60, maar er waren ook opties om veel hoger te gaan. Bij mij bleef de game altijd keurig op die 60 beeldjes draaien, mede dankzij de DLSS-functie van mijn RTX 4070. Een zwakkere PC of GPU kan hier wel problemen mee ondervinden. Ik moet ook vermelden dat de game bij mij regelmatig bevriezingen en crashes vertoonde, vooral in bepaalde gebieden met veel water of grote hoogteverschillen. Hoewel dit niet al te hinderlijk was, omdat de game zo vaak automatisch opslaat dat ik geen echte voortgang verloor tijdens crashes, haalt het wel de immersie uit de game.
Capcom heeft met Dragon’s Dogma 2 een opvallende en buitengewoon unieke game gecreëerd, die ik enorm heb weten te waarderen. Het is belangrijk om te vermelden dat deze game niet voor iedereen is weggelegd. Met unieke keuzes, zoals het beperken van fast travel en het minimaliseren van informatie, kun je ofwel enorm genieten, ofwel heel erg gefrustreerd raken. Het is een gedurfde aanpak die zowel succesvol als teleurstellend kan uitpakken. Gelukkig worden deze aspecten gecompenseerd door de uitstekende combat en het unieke companion systeem, wat echt een enorm toegevoegde waarde biedt en waar je als speler volop van kunt genieten.
